کارایی مدیریت شیمیایی علف‌های هرز در نظام‌های کشاورزی رایج و حفاظتی منطقه سرد خراسان رضوی

این پژوهش به منظور بررسی تأثیر روشهای مختلف خاکورزی و میزان بقایای گیاهی بر کارایی مبارزه شیمیایی علفهای هرز در مزرعه تحقیقاتی جلگه رخ (خراسان رضوی) طی سالهای زراعی 96-93 انجام شد. قالب طرح کرتهای دوبار خردشده با سه تکرار در تناوب چغندر قند، جو، ذرت، گندم بود. کرتهای اصلی سه روش خاک‏ورزی متداول، کم خاک ورزی و بی خاکورزی و کرت‏های فرعی شامل مدیریت بدون بقایا، حفظ 30درصد و حفظ 60درصد بقایای محصول بود. مهار شیمیایی، مهار دستی، و بدون مهار علفهای هرز در کرتهای فرعی دوم قرار گرفتند. نتایج نشان داد کاربرد علفکشهای چغندر باعث کاهش معنی دار تراکم (31 درصد) و وزن خشک(57 درصد) علفهای هرز و افزایش معنی دار عملکرد (64 درصد) نسبت به شاهد شد اما نتوانست عملکرد ریشه چغندر را در نظامهای حفاظتی حفظ کند. اثر خاکورزی، بقایا و مبارزه شیمایی بر عملکرد جو معنی دار نشد. خاکورزی رایج در ذرت موجب کاهش معنی دار علفهای هرز (83 درصد نسبت به بی خاک ورزی) گردید. عملکرد دانه ذرت در نظام خاکورزی رایج و کم خاکورزی (به ترتیب 53/3 و 33/4 تن در هکتار) به طور معنی داری نسبت به نظام بی خاکورزی (14/3 تن در هکتار) افزایش یافت. مبارزه شیمایی با علفهای هرز موجب افزایش معنی دار عملکرد ذرت (23 درصد نسبت به شاهد بدون وجین)، همسطح با وجین دستی شد. در گندم بهترین عملکرد دانه در نظام کم خاکورزی، وجود 30درصد بقایا و مبارزه شیمایی با علفهای هرز به دست آمد.